Η Τουρκία σήμερα (μέρος 2ο)

Ας υποθέσουμε ότι είμαστε στο έτος 1981. Μόλις έχει αλλάξει η κυβέρνηση στην Αθήνα και η πρώτη δουλειά των Ελλήνων «σοσιαλιστών» είναι η εφαρμογή ενός προγράμματος για τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Ιδρύουν, σε συνεργασία με την «Παγκόσμια Ελληνική Πολιτιστική Δράση», μια οργάνωση των Ελλήνων της διασποράς, καμιά τρακοσαριά σχολεία μέσης εκπαίδευσης και καμιά εικοσαριά πανεπιστήμια στις αφρικανικές, ασιατικές, νοτιοαμερικάνικες, ακόμα και ευρωπαϊκές χώρες ή στις ΗΠΑ.
Στην Αμερική ζουν καμιά δεκαριά εκατομμύρια Έλληνες και όλοι συμμετέχουν στο παραπάνω πρόγραμμα ως ευεργέτες και χρηματοδότες. Οι Έλληνες του Τέξας πχ. αναλαμβάνουν τη χρηματοδότηση των ελληνικών σχολείων της κεντρικής Αφρικής, οι Έλληνες της Μασαχουσέτης τα σχολεία της βόρειας Αφρικής κ.ο.κ. Ο αρχιεπίσκοπος Β. Αμερικής δραστηριοποιείται στην υπόθεση αυτή, τρέχοντας από εκκλησία σε εκκλησία σε ολόκληρο των κόσμο. Βλέποντας τα φώτα ανοιχτά μπαίνει μέσα και η CIA, FBI, MOSSAD και άλλες μυστικές υπηρεσίες ακόμα και η τουρκική ΜΙΤ. Φέρνουν λεφτά με βαλίτσες και γίνονται πολύ αγαπητοί στους κύκλους της Κοινότητας «Παγκόσμια Ελληνική Πολιτιστική Δράση.
Έτσι περνούν τα χρόνια ώσπου η Κοινότητα οργανώνεται πια και μέσα στην Ελλάδα. Εισχωρεί στο δικαστικό σώμα, στην αστυνομία, στους κόλπους της εκπαίδευσης και σ’ όλα τα υπουργεία. Εν τω μεταξύ η ελληνική οικονομία έχει κάνει το θαύμα της, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις από το βόρειο ως το νότιο πόλο, βρίσκεις έναν Έλληνα επενδυτή ή μεγαλοκατασκευαστή. Έχει γίνει πια η Ελλάδα οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής.
Κάποια στιγμή οι Έλληνες «σοσιαλιστές» αποφασίζουν ότι είναι καιρός πια να αποδεσμευτεί η χώρα από τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά δεσμά και να ακολουθήσει μια ανεξάρτητη πολιτική υπολογίζοντας μόνο τα ελληνικά συμφέροντα. Βελτιώνει τις σχέσεις της χώρας με τις πρώην σοσιαλιστικές δημοκρατίες και με τη Ρωσία, μαζεύει όλα τα αραβικά χρήματα που πανικόβλητα εγκαταλείπουν τη δυτική αγορά μετά την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ το 1990-91, διαφωνώντας με την αμερικανοευρωπαϊκή επίθεση, και ο αρχηγός του σοσιαλιστικού κόμματος επισκέπτεται τη βομβαρδισμένη από τους Αμερικανούς Βαγδάτη και ποζάρει με το Σαντάμ. Δεν αναγνωρίζει το εμπάργκο των Αμερικανών και αγοράζει, μέσω Τουρκίας, ιρακινά και ιρανικά πετρέλαια πληρώνοντας μέσω της Τράπεζας Κρήτης του Κοσκωτά εξάγοντας στο Ιράν και στο Ιράκ ελληνικό χρυσό. Στηρίζει τους Άραβες και ετοιμάζει εξέγερση ενωμένων Παλαιστινίων και Λιβανέζων κατά του Ισραήλ. Τους εκπαιδεύει στα βουνά της Κρήτης και όλοι οι Άραβες πίνουν νερό στο όνομα του Έλληνα σοσιαλιστή.
Ε! Μετά οι Αμερικάνοι λένε «αρκετά!» και αρχίζουν την αποκαθήλωση. Πρώτα η Κοινότητα, που ήδη από την αρχή, έχει περάσει υπό τον έλεγχο της CIA και της MOSSAD, κικητοποιεί τα μέλη της στο δικαστικό σώμα και την αστυνομία.
Συλλαμβάνουν τον τραπεζίτη Κοσκωτά. Η κόρη του Τσοχατζόπουλου, ο γιός του τάδε και του δείνα συλλαμβάνονται επίσης. Όλες οι κατηγορίες είναι νομότυπες. Τα χρήματα που βρέθηκαν σε κουτιά παπουτσιών μέσα στα σπίτια των υπουργών στην πραγματικότητα προορίζονταν για ελληνικά πολιτιστικά ιδρύματα ανά τον κόσμο. Λόγω όμως γραφειοκρατικών δυσκολιών τα χρήματα πηγαίνουν στους δασκάλους της Αφρικής μέσω ΕΥΠ και Ολυμπιακής μέσα σε κουτιά παπουτσιών. Ο χρυσός που βρίσκεται στο σπίτι του Κοσκωτά είναι για να πληρωθεί το ιρανικό πετρέλαιο, όπως αναφέραμε, ενώ οι υπουργοί παρότι γλείφουν ελαφρώς τα δάχτυλά τους μιας και περνούν τόσα μέλια από τα χέρια τους, δεν παύουν να τα κάνουν όλα με τη σύμφωνη γνώμη του αρχηγού.

Κάπως έτσι είναι τα πράγματα σήμερα στην Τουρκία. Βάλτε στη θέση των Ελλήνων «σοσιαλιστών» τους Τούρκους ισλαμιστές, στη θέση του Έλληνα σοσιαλιστή αρχηγού τον Ερντογάν, ενώ το Ιράν, το Ιράκ, οι Άραβες, οι Παλαιστίνιοι και το Ισραήλ να μείνουν στις θέσεις τους. Στη θέση της Κοινότητας «Παγκόσμια Ελληνική Πολιτιστική Δράση» βάλτε την οργάνωση «Τζεμαάτ» του περίφημου ιμάμη Φετουλλάχ Γκιουλέν.
Το ελληνικό σενάριο ήταν ένα όνειρο που χάθηκε. Στην Ελλάδα, έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν είχε τέτοια οράματα ποτέ. Το τουρκικό όνειρο δοκιμάζεται. Πιθανόν από όλη αυτήν την ιστορία η ομάδα του Ερντογάν να βγει ελαφρώς κουρεμένη σίγουρα όμως δεν θα βγει ξεφτιλισμένη. Τώρα μόλις αρχίζει το ταγκό στην Άγκυρα και θα διαρκέσει. Το κίνημα του Φετουλλάχ Γιουλέν και η κυβέρνηση Ταγίπ Ερντογάν θα κονταροχτυπιούνται για καιρό. Τα πρώτα αποτελέσματα θα φανούν στις δημοτικές εκλογές του Μάρτη 2014.

16.10.2013

Ο Faruk Tuncay αφηγείται τη ζωή του στην Θεώνη Σκαλέρη Πηγή: www.lifo.gr

http://www.lifo.gr/team/u26108/42677

 

Η Τουρκία σήμερα (1ο μέρος)

Η μυστικιστική ισλαμική αδελφότητα Nurcular (Φίλοι του Φωτός) είχαν, στην ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας, μια παρόμοια πορεία με τις μασονικές αδελφότητες ή τις εβραϊκές κοινότητες στη Δύση και τη Ρωσία κάποτε. Πάντα κυνηγημένοι, πάντα εκτός επίσημης πολιτείας και μακριά από τα προνόμια της εξουσίας, έως τη στιγμή που θα αποκτούσαν τέτοια δύναμη για να μπορέσουν να παίξουν και αυτοί το δικό τους παιχνίδι. Εξάλλου, τα ίδια τα καθεστώτα τούς εξανάγκαζαν να είναι αλληλέγγυοι και οικονομικά δυνατοί και έτσι μπόρεσαν να επιβιώσουν οπουδήποτε και αν βρέθηκαν.

Οι Nurcular, ειδικά την εποχή του κεμαλικού κράτους, ήταν αντικείμενα εξευτελισμού και στενής παρακολούθησης. Οι τελετουργίες τους κατά καιρούς διακόπτονταν από βίαιες αστυνομικές επιχειρήσεις ενώ οι εφημερίδες της εποχής αναφέρονταν σε αυτούς με τις ίδιες υποτιμητικές εκφράσεις και τα ανάλογα χλευαστικά σχόλια που γερμανικές ή ρωσικές εφημερίδες του 19ου αι. ή των αρχών του 20ου, συνήθιζαν για τους Εβραίους. Τίποτα απ’ όλα αυτά όμως δεν τους άγγιζε. Όπως κάθε πιστός, συνέχιζαν τον δρόμο τους με τον τρόπο που αυτοί θεωρούσαν σωστό.

Σήμερα η αδελφότητα Νurcular, με τον παγκοσμίως γνωστό πνευματικό ηγέτη της Fethullah Gülen (Φετχουλλάχ Γιουλέν) και υπό τη διάσημη ονομασία “Κίνημα Γκιουλέν» ελέγχουν ένα κεφάλαιο τρισεκατομμυρίων δολαρίων, εκατοντάδες σχολεία και ιδρύματα σε όλο τον κόσμο, καθώς και επαγγελματικές, καλλιτεχνικές, πολιτιστικές κ.ά. οργανώσεις, που βασίζονται στην εθελοντική συμμετοχή εκατομμυρίων ανθρώπων πολλών εθνικοτήτων.
Πρόκειται για μια τουρκοϊσλαμική, μασονοειδή οργάνωση που δε διστάζει να χρησιμοποιεί ακόμα και μαφιόζικες πρακτικές, όποτε και όπου χρειαστεί.
Πανάρχαιος ο κανόνας που ισχύει παντού και πάντα: «Το χρήμα και η οργάνωση, μόλις αποκτήσουν δύναμη, αναζητούν και εξουσία, ανεξαρτήτως από το τί δηλώνουν ως ιδεολογία τους οι κάτοχοι».
Έτσι και το κίνημα Γκιουλέν, γύρω στα τέλη του 20ου αιώνα και κυρίως στις αρχές του 21ου, άρχισε δειλά δειλά να οργανώνεται μέσα σε όλους τους τομείς της πολιτικοκοινωνικής δραστηριότητας της Τουρκίας, όπως το δικαστικό σώμα, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, η εκπαίδευση κ.α. Σε τούτη την προσπάθεια βρήκαν και μια σύμμαχη πολιτική δύναμη το μαχητικό ισλαμικό κόμμα του Ερντογάν. Αρχικά, στον κοινό αγώνα ενάντια στο παλαιό κεμαλικό στρατιωτικό κατεστημένο, οι δύο αυτές ισλαμικής προέλευσης ομάδες συνεργάστηκαν άψογα. Η νίκη τους κατά του παλαιού καθεστώτος ήταν ξεκάθαρη. Μόλις όμως έφτασε η ώρα να μοιραστούν τα λάφυρα, ξεκίνησε ο καβγάς.
Με λίγα λόγια, αυτά που σήμερα συμβαίνουν στην Τουρκία, δεν είναι τίποτε άλλο, από έναν ενδοϊσλαμικό εμφύλιο πόλεμο με πολύ βρώμικα όπλα.

ΜΑΡΤ.2013

Στις μέρες της φετινής (2013) εαρινής ισημερίας, το Ισραήλ συμφιλιώθηκε με την Άγκυρα, διαλύθηκε επισήμως η κυπριακή οικονομία και η Άγκυρα αποφάσισε να σταματήσει την κουρδική γενοκτονία και συμμάχησε με το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ). Μέχρι την θερινή ισημερία θα δούμε τι θα γίνει με το Ιράν, με την Ελλάδα και την Κύπρο.

ΝΟΕ. 2012

Αν και δεν ρώτησε κανείς τη γνώμη μου, ας την εκφράσω.
Περί ιθαγένειας και υπηκοότητας ο λόγος.

1- Το ΣτΕ, από νομική άποψη, έχει απόλυτο δίκιο όταν κρίνει αντισυνταγματικό το να δοθεί η ελληνική ιθαγένεια σε ανθρώπους που δεν έχουν γεννηθεί από Έλληνες γονείς. Κανείς, χωρίς να διαθέτει το «όμαιμον», δεν μπορεί να την αποκτήσει. Εν ολίγοις με την ιθαγένεια γεννιέσαι δεν την αποκτάς στην πορεία της ζωής σου. Έτσι όποιος έχει πάρει ως τώρα ελληνική ιθαγένεια και δεν έχει ελληνικό αίμα, έστω και μια σταγόνα, «έγινε Έλληνας» με πράξη, κατά τη γνώμη μου, άκυρη.
2- Η υπηκοότητα και η ιθαγένεια είναι δύο διαφορετικοί όροι.
Αν θέλει η Ελλάδα να αντιμετωπίσει το ζήτημα σε σωστή βάση τότε πρέπει να πάψει να μπερδεύει (σκοπίμως ή όχι) τις δυο αυτές έννοιες. Με λίγα λόγια το ίδιο το ελληνικό Σύνταγμα πρέπει να διαφοροποιήσει σαφώς την υπηκοότητα από την ιθαγένεια ώστε να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Όποιο σοβαρό λεξικό και να ανοίξει κανείς μπορεί να δει ότι:
Ιθαγενής, δηλαδή ντόπιος, αυτόχθων, γηγενής, είναι ο άνθρωπος που κατάγεται, έχει γεννηθεί και διαμένει σε μια χώρα. Υπήκοος είναι ο πολίτης που υπόκειται στην εξουσία του συγκεκριμένου κράτους έννοια καθαρά νομική.
3- Κάποιοι εκ καταγωγής και εξ αίματος Έλληνες μπορεί να μην έχουν την ελληνική υπηκοότητα είτε γιατί τους τη στέρησαν είτε γιατί την απαρνήθηκαν και ζουν ως υπήκοοι άλλης χώρας.
4- Εκείνοι πάλι οι μη γηγενείς, οι ξένοι που έρχονται στην Ελλάδα έχοντας επιλέξει να ζήσουν και να εργαστούν σ’ αυτή τη χώρα προσφέροντας με τη δουλειά τους στην ελληνική πολιτεία, πρέπει να έχουν το δικαίωμα να αποκτήσουν την υπηκοότητα του ελληνικού κράτους από τη στιγμή που νομικά (ως επαγγελματίες, φορολογούμενοι και κοινωνικά αποδεκτοί από το σύνολο της κοινωνίας άνθρωποι) υπόκεινται στην εξουσία του κράτους αυτού. Δηλαδή το ελληνικό κράτος, όπως όλα τα συντεταγμένα κράτη του κόσμου, αναγνωρίζοντας στους ανθρώπους αυτούς το δικαίωμα να είναι πολίτες του τόπου όπου ζουν και εργάζονται, και εφόσον δεν υπάρχει τεκμηριωμένος λόγος για άρνηση, οφείλει να τους προσφέρει την ελληνική υπηκοότητα.

Φαρούκ Τουντζάι

Αθηναίος μέτοικος από το 1982.
Πρώην και νυν πολιτικός πρόσφυγας.
Συντονιστής Ελληνοτουρκικού και Τουρκοελληνικού Λεξικού.
Ταπεινός δάσκαλος πολλών καθηγητών που σήμερα διδάσκουν τουρκικά και ελληνικά σε Ελλάδα και Τουρκία, αντίστοιχα.
Κάτοχος τετραπλής ατεκμηρίωτης αρνητικής απάντησης στην αίτηση ελληνικής υπηκοότητας.

H ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ

Φίλε μου Γιώργη, Γιάννη, Μήτσο, Μπάμπη και όπως αλλιώς σε λένε, με τα τελευταία που ακούς και βλέπεις -περικοπές μέτρα, ΔΝΤ, τρόικα κλπ- πρέπει να κατάλαβες επιτέλους πως δεν αρκεί να φύγεις από τον ανατολικό ζυγό και να μπεις στη δυτική «οικογένεια» για να απελευθερωθείς. Κι ενώ κάθε χρόνο γιορτάζεις την επέτειο της απελευθέρωσής σου, νομίζω πως, ακόμα κι εσύ, δεν πιστεύεις πια πως είσαι ελεύθερος πολίτης και όχι σκλάβος.

Γιατί το λέω αυτό; Γιατί χωρίς πολιτεία δεν υπάρχει ελεύθερος πολίτης. Για να γίνει μια πατρίδα πολιτεία και να πάψει να είναι προτεκτοράτο, χρειάζεται κόπος και συνείδηση, πρώτα απ’ όλα όμως χρειάζονται πολίτες. Με το μυαλό τού ραγιά δεν οικοδομούνται πολιτείες, αγαπητέ μου φίλε.

Εσύ, Γιώργη μου, φοβάμαι πως μπερδεύεις την πατρίδα με την πολιτεία. Πατρίδα έχουν και τα ζώα. Ο λύκος, ο τίγρης, ο γύπας έχουν ένα μέρος όπου ζουν κι επιβιώνουν. Ξέρουν την κάθε γωνιά του και την αγαπούν. Ακόμα και οι κατσαρίδες έχουν πατρίδα, την τρύπα τους. Μ’ αυτή την έννοια πατριώτες είναι και τα ζώα. Αγαπούν τον τόπο τους και είναι κι αυτά τοπικιστές όσο κι εσύ. Όποιο ντοκιμαντέρ κι αν δεις στην τηλεόραση με θέμα την επιβίωση των ζώων, θα παρατηρήσεις πως, όταν έρχεται κάποιο άλλο ζώο να πάρει την φωλιά-πατρίδα τους, πεθαίνουν υπερασπίζοντάς την.
Η πολιτεία όμως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και κυρίως δεν οικοδομείται πάνω σε κτηνώδη ένστικτα. Γιατί αν, λόγου χάρη, τα περισσότερα μέλη της ομάδας παραβιάζουν τους κανόνες χωρίς να τιμωρούνται, τότε δε μιλάμε για ελεύθερη πολιτεία αλλά για μια πατρίδα- φωλιά ζώων της ζούγκλας.

Τελευταία είδα ένα διαφημιστικό σποτ στο μεγαλύτερο τηλεοπτικό κανάλι ειδήσεων της χώρας σου. Ένας γνωστός καραγκιόζης που δηλώνει δημοσιογράφος, διαφήμιζε τον εαυτό του: «Οι κανόνες υπάρχουν για να παραβιάζονται» έλεγε. Ναι, και πριν από διακόσια χρόνια κάποιοι απ’ αυτούς που παραβίαζαν τους κανόνες έπαιρναν τα βουνά και γίνονταν λαϊκοί ήρωες. Μα τότε υπήρχε σκλαβιά!

Σήμερα, ξέρεις, οι κανόνες μπαίνουν από τις συντεταγμένες πολιτείες για να τηρούνται. Αν συμπεριφέρεσαι όπως τότε που ήσουν σκλάβος, πάλι σκλάβος θα βρεθείς.
Και να που βρέθηκες!

Βέβαια δεν είσαι μόνος. Όπως εσύ δεν μπόρεσες να ξεπεράσεις την ψυχολογία του ραγιά, έτσι και οι άρχοντές σου, φίλε μου, δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν την ψυχολογία του κοτζάμπαση. Δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν άρχοντες ελεύθερης πολιτείας, παραμένουν και λειτουργούν σαν συνεργάτες του σουλτάνου.

Γι’ αυτό το λόγο, φίλε μου, η μάνα, η γυναίκα και η κόρη σου απ’ το πρωί ως το βράδυ βλέπουν τουρκικά έργα με αγάδες και σουλτάνους και όλες είναι ερωτευμένες μ’ αυτούς τους παραμυθένιους Ανατολίτες.
Φαίνεται, Γιώργη, πως οι γυναίκες σου βαρέθηκαν τα διακόσια χρόνια σκλαβιάς στη δύση τόσο, όσο βαρέθηκαν και την κοιλιά σου, την πονηριά σου, τη μαγκιά σου, τον ερωτικό σου προτεσταντισμό, τη γενική μιζέρια σου κι όλες τις ‘αρετές’ που σε χαρακτηρίζουν. Βαρέθηκαν και βλαστημούν τη μέρα που ο άσπρος καβαλάρης λύγισε τα σίδερα, κι άρπαξε τη Σεράχ, παίρνοντάς την μακριά από τον πασά, την ώρα που οι υπόλοιπες τους ξεπροβόδιζαν λεγοντας «Αλλάχ, Αλλάχ, έι γκιουνλέρ ολσούν! (δίνε τους, Θεέ μου, καλά χρόνια)».
Όμως οι δικές σου, φίλε μου, που κάθε απόγευμα στήνονται μπροστά στην τηλεόραση, καθόλου δε συμφωνούν με τη Σεράχ, γιατί αυτές νοσταλγούν το χαρέμι μαζί με τη σκληράδα του πασά.

Ο «λουμπενισμός», το Δήθεν και η Αριστερά

Σαν αυτές τις μέρες, τριάντα χρόνια πριν, στις 12.06.1982 ήρθα στην Ελλάδα παράνομα, πολιτικός πρόσφυγας, κυνηγημένος από τη χούντα της Τουρκίας του 1980, ως μέλος ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης.
Για την Ελλάδα οι μέρες εκείνες ήταν μέρες ελπίδας, αισιοδοξίας, φιλοξενίας. Αγάπησα τη χώρα αυτή όπου, στους δρόμους της, δεν υπήρχε ωμή βία, αντίθετα από τις περισσότερες χώρες του κόσμου, αγάπησα τους Έλληνες που μου χάρισαν μια δεύτερη ευκαιρία ζωής, λάτρεψα την ελληνική γλώσσα που, όταν την πρωτάκουστα, νόμιζα πως είναι κελάηδημα πουλιών. Αφιέρωσα την ταπεινή μου ζωή σ’ εκείνους που μου την έδωσαν ξανά και, εδώ και τριάντα χρόνια, προσπαθώ να είμαι άξιος αυτού του υπέροχου πολιτισμού.

Το πρώτο μας πολιτικό στέκι - για γραφεία της Αθήνας -, μας το είχε παραχωρήσει το τότε ΚΚΕ–Εσωτερικού, στο κτήριο των κεντρικών γραφείων του Ρήγα, εκείνο το νεοκλασσικό Πατησίων και Σολωμού. Το μικρό γραφείο μας ήταν απέναντι από το γραφείο του συντρόφου Βούτση, τότε γενικού γραμματέα του Ρήγα. Όπως πολλών Ελλήνων, που πέρασαν από τo Ρήγα, έτσι και κάποιων Τούρκων αριστερών, ο πρώτος καθοδηγητής ήταν ο σύντροφος Βούτσης. Την εποχή εκείνη, ο πιο συχνός θαμώνας του γραφείου της οργάνωσης (Ντεβγιόλ) ήταν ο σημερινός εκλογολόγος Γιάννης Μαυρής, με το άσπρο παντελόνι του
- γιος Κωνσταντινουπολίτη δικηγόρου, του κυρ Εμμανουήλ-, φοιτητής τότε στο Πολυτεχνείο. Σαν σήμερα θυμάμαι τη φαλάκρα και την ακατέργαστη δερμάτινη τσάντα του Βούτση που, κάθε πρωί, ερχόταν στο γραφείο μας και άκουγε με υπομονή όλα τα προβλήματα και τις απορίες μας. Τότε μου καρφώθηκε στο μυαλό και μια κουβέντα του για το ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής: «Αυτοί είναι οι λούμπεν της αριστεράς».

Αργότερα συνειδητοποίησα πως τα λούμπεν στοιχεία υπάρχουν παντού και μάλιστα πολλές φορές κυριαρχούν κατά τομείς. Π.χ. οι λούμπεν της εκκλησίας που έβγαλαν και αρχιεπίσκοπο ένα φεγγάρι, οι λούμπεν της διανόησης που τις αρλούμπες τους πουλάνε για σοφία, οι λούμπεν του ακαδημαϊκού κόσμου που κυριάρχησαν σιγά σιγά στα πανεπιστήμια, οι λούμπεν των συνδικάτων που για ένα κομμάτι ψωμί ξεπουλάνε όλους και τα πάντα, οι λούμπεν της τέχνης που σερβίρουν τις ανοησίες τους για υψηλή ποιότητα, και πάει λέγοντας για τους λούμπεν της οικονομικής ελίτ, του επιχειρηματικού κόσμου, κ. ά.

Αυτή η λέξη - κλειδί "λουμπενοκρατία" για την ελληνική αλλά, πιθανόν, και για την παγκόσμια πραγματικότητα, μαζί με τη δεύτερη μαγική λέξη που έμαθα αργότερα, - το Δήθεν, με κεφαλαίο αρχικό- εξηγούν για την Ελλάδα πολλά, κατά τη γνώμη μου, και μάλιστα πολύ καλύτερα από κάτι βαρύγδουπες πολιτικές αναλύσεις. Και εξηγούμαι:

Οι δήθεν σοσιαλιστές, μαζί με τα λούμπεν στοιχεία της χώρας, κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1981 και μετά. Οι ειλικρινείς σοσιαλιστές και σοβαροί πολίτες απλώς παρακολουθούσαν.

Τα λούμπεν στοιχεία της νεολαίας και του παρακράτους έκαψαν την Αθήνα στα λεγόμενα Β Δεκεμβριανά που, οι λούμπεν και δήθεν σοσιαλιστές, βάφτισαν «πολιτικό κίνημα του φοιτητικού και μαθητικού κόσμου».

Πολλά και διάφορα μπορώ να πω, αλλά δε θέλω να πολυλογώ.
Εγώ δεν έχω δικαίωμα να ψηφίζω. Οι λούμπεν της ελληνικής νομενκλατούρας με θεωρούν «ανενεργό πράκτορα της Τουρκίας» και τέσσερις φορές μου απέρριψαν την αίτηση για υπηκοότητα. Αν ψήφιζα πάντως, δεν θα έδινα την ψήφο μου σε έναν τέτοιο συνασπισμό των δήθεν αριστερών και μη αριστερών λούμπεν της Ελλάδας και στο σύντροφο Τσίπρα με το πετυχημένο λούμπεν ύφος. Ούτε θα σταύρωνα τον αγαπημένο σύντροφο Βούτση.
«Ο λουμπενισμός», ως προοδευτική πολιτική, μια φορά προκάλεσε τραγωδία στην Ελλάδα, με τον Αντρέα. Τώρα, δεύτερη φορά, σηκώνει τα μανίκια για να ξαναμοιραστεί την εξουσία με τους ροζ αριστερούς του Συνασπισμού. Όμως, όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, όπως έλεγε κι ο μπάρμπα Μάρξ, μάλλον για κωμωδία πρόκειται.

Ιανουάριος 2012

Roboski’de öldürülen 35 müttefik Kürt, Kürdistan’ı kürtsüzleştirme savaşının son perdesinin de açıldığına işarettir. 1980 sonrası uygulaması hızlandıran bu proje, bu güne kadar, muhalif ve milliyetçi Kürtler’in kahir ekseriyetinin topraklarından kovulup Türkiye metropollerinde eritilmesini, büyük ölçüde başardı. Şimdi sıra devlet yanlısı Kürtler’de. Üretimden koparılmış, hayvancılık ve tarımla ilişkisi kesilmiş, kaçakçılık ve korucu maaşıyla geçinen insanların bölgeden kovulması ya da kızdırılıp PKK’lileştirilmesi hiç de zor olmasa gerek.


Ακόμα δεν έχω πειστεί πως η Ελλάδα πάει προς τη Δραχμή


Μια τέτοια εξέλιξη θα καθιστούσε την Ελλάδα προτεκτοράτο της Τουρκίας και δε νομίζω πως Ευρωπαίοι, Αμερικανοί και Ισραηλινοί επιθυμούν κάτι τέτοιο.
Ήδη η δυτική Θράκη και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου έχουν παραδοθεί, οικονομικά, στον «προς ανατολάς κίνδυνο». Η εκτός Ευρώπης, πλην όμως οικονομική εταίρος, Τουρκία έχει ήδη αποκτήσει μια αρκετά πλατειά ζώνη πολιτικής επιρροής στα Βαλκάνια. Η Ελλάδα είναι το μοναδικό ανάχωμα ώστε να μη φτάσει αυτή η τουρκική πολιτική ζώνη στα σύνορα της Αυστρίας.
Πιστεύω λοιπόν, πως όσα διεξάγονται αυτόν τον καιρό ανάμεσα σε Ελλάδα και Δύση, είναι ένα καψόνι για να συμμαζευτούν οι απείθαρχοι Έλληνες. Η επιθυμία των «εταίρων» είναι η Ελλάδα να γίνει μια δεύτερη Βουλγαρία στα σύνορα της Ευρώπης με την Τουρκία.
Πρέπει λοιπόν οι Έλληνες, θέλουν δε θέλουν, να συμμορφωθούν. Εκτός αν προτιμούν να επιστρέψουν στην προ του 1821 κατάσταση, δηλαδή σε μια εκσυγχρονισμένη τουρκοκρατία. Και τότε ... δραχμή και λίρα χέρι χέρι με Ερντογάν και Καρατζαφέρη!
Αλήθεια είναι τυχαίο που η προβολή, όλον αυτόν τον καιρό, του προέδρου του ΛΑΟΣ, θυμίζει τόσο μα τόσο την προετοιμασία του Ερντογάν γι’ αυτό που είναι σήμερα;